O książce: 1962 / S. Georgievskaya pisze dla dorosłych i dla dzieci. W opowiadaniach „Srebrne Słowo” i „Tarasik” akcja rozgrywa się w naszych czasach. Bohaterami tych historii są młodzi radzieccy ludzie. W opowiadaniu „Srebrne słowo” jest to młoda bibliotekarka-metodolog Lera Sokolova. Jeździ z Moskwy do górzystych rejonów Tuwy, aby „promować książkę” i tam, w odległej krainie, spotyka nie tylko wysoko wykształconych, prawdziwie inteligentnych ludzi (Sekretarz Okręgowego Komitetu Partii Sonam i in.), gotowych poprzeć każdego żywą myślą, każdym nowym słowem, ale także doświadczonymi wychowawcami, powstrzymującymi czasem nie zawsze właściwy zapał młodego bibliotekarza. Wizerunek Tuwy w opowieści przesiąknięty jest radosnym nastrojem osoby obecnej w obliczu szybkiego rozkwitu nowego życia. „Tarasik” to opowieść o dziecku, przeznaczona dla dorosłych. Tarasik to czteroletni Moskal, którego rodzice są niespełna dwadzieścia lat starsi od syna. W pierwszej połowie opowieści wydarzenia ukazane są poprzez postrzeganie małego Tarasika, pozostawionego przez matkę studentkę pod opieką jego. ojciec, mechanik, student korespondencyjny, który nie ma czasu na zdanie kolejnego egzaminu. W drugiej połowie powieści pisarz patrzy na świat oczami Sonii, matki Tarasika, odbywającej staż w Dalekim. Wschód „Srebrne słowo” i „Tarasik” to poetyckie opowieści o czystości relacji międzyludzkich, które rozwinęły się w społeczeństwie sowieckim, o chwalebnej codziennej pracy i wielkim bohaterstwie..